Kjære sensor

En blogg får vel inneholde alle sjangere? Her følger da ei trøstevise til alle som ennå er på skolebenken.

Kjære sensor, eg trur ikkje det her bi så veldig bra
Og eg trur heller ikke mor og far bi særlig glad
Stilen eg sku skriv, ha blitt et dikt, som du ser
Da bi det nok ein laber karakter.

Leserbrevet falt i fisk, eg vart ’kje engasjert
Argumentan smuldra hen, de vart for konstruert
Eventyrfortelling ha eg skreve mang gong før
Eg e så lei av det, eg trur eg dør.

Kåseri, det kreve visstnok bruk av ironi
Og det samme gjeld visst når man ska skriv ein petit
Men eg har ’kje lett for å pakk inn det eg vil sei
Besvarelsen min tok ei anna lei.

Novella vart for lang – tru no ikkje eg e lat!
Klokka to må man lever, for vakta står parat
Artikkel? Reportasje? – nei, det e ’kje heilt min stil
Du skjønna eg satt leng’ og va i tvil.

Klokka den vart mange og eg bynt så smått å stress
Men så såg eg lyset: ”Skriv om ungdom under press”
Siste ord i oppgaven, det vart mi redningsfjøl:
”Her kan du fritt få velge sjanger sjøl”.